આજ ફિર જિને કી તમન્ના હૈ

ગુડ મૉર્નિંગ – સૌરભ શાહ

માર્કોએ દબાતા પગલે વરંડામાં આવીને પૂછયું: કોઈ પ્રાણી શિકાર કરતું દેખાયું?

રાજુએ કહ્યું: ‘એક જનાવર આવ્યું હતું પણ જતું રહ્યું. આવો, અહીં બેસો’ રાજુએ માર્કોને પોતાની ખુરશી આપી. માર્કો અંધારા જંગલને તાકતો બેઠો હતો. બાજુમાં રોઝી હતી.

બીજે દિવસે સવારે રાજુએ જોયું કે પતિ-પત્ની વચ્ચે ફરી તંગદિલી સર્જાઈ હતી. એમના રૂમનો દરવાજો ખૂલ્યો ત્યારે માર્કો એકલો જ તૈયાર થઈને બહાર નીકળ્યો. રોઝીને ફોરેસ્ટ બંગલોમાં છોડીને, નાસ્તોબાસ્તો કર્યા વિના જ માર્કો રાજુને લઈને ગુફા જોવા તળેટી તરફ પગપાળા જ ચાલી નીકળ્યો. રાજુએ વિચાર્યું કે આ માણસ ખરેખર રાક્ષસ જ છે. માર્કો પાસે કેટલો મોટો ખજાનો છે પણ એને એનું કાંઈ મૂલ્ય જ નથી. વાંદરાના ગળામાં ભગવાને ગુલાબનાં ફૂલોનો હાર પહેરાવી દીધો છે.

પથરાળ રસ્તા પર ચાલતાં ચાલતાં રાજુને વિચાર આવી ગયો: આ રાક્ષસ અહીંથી ગબડીને નીચે ખીણમાં પડી જાય તો સારું.

પણ પછી તરત જ એણે મનોમન પોતાની જાતને ઠપકો આપીને કહ્યું: આવા ખરાબ વિચાર નહીં કરવાના. અવાવરુ ગુફામાં ચામાચીડિયાં ઊડતા હતા. માર્કો ગુફામાંનાં ચિત્રોનો અભ્યાસ કરવામાં ખોવાઈ ગયો. કલાકો વીતી ગયા. રાજુ કંટાળી રહ્યો હતો. રાજુ બહાનું કરીને ત્યાંથી છટકી ગયો અને દોડતો ફોરેસ્ટ બંગલો તરફનું ચઢાણ ચડી ગયો. ત્યાં જ એક ઝાડની છાયામાં મોટા પથ્થર પર બેઠેલી રોઝી દેખાઈ.

‘તમે એકલા જ પાછા આવ્યા? એ નહીં આવ્યા? ગુફાનો અભ્યાસ કરવામાં ખોવાઈ ગયા હશે નહીં?’

‘હા. એમને એમાં ખૂબ મઝા આવતી હોય એવું લાગે છે.’

‘પણ મારી મઝાનું શું?’

‘તમને શેમાં મઝા આવે?’

‘ગુફા સિવાય બીજા બધામાં.’

રાજુ રોઝી તરફ જોઈને વિચારતો રહ્યો પછી હિંમત એકઠી કરીને બોલ્યો, ‘તમે બંને રોજ રાત્રે ઝઘડતા હો છો?’

‘અમે બંને જ્યારે એકલાં પડીએ અને વાતો કરવા માંડીએ ત્યારે અમારી વચ્ચે દલીલો શરૂ થઈ જાય. કોઈ પણ વાતે અમે એકબીજા સાથે સહમત નથી હોતા. પછી એ મને એકલી મૂકીને જતા રહે. પાછા આવે. બધું સમુંસૂતરું થઈ જાય.’

‘પણ ગઈ કાલ પછી બધું સમુંસૂતરું થયું હોય એવું લાગતું નથી.’

‘હા. કંઈક એવું જ.’

‘ખબર નથી પડતી કે તમારા જેવી ભગવાને ફુરસદ લઈને ઘડેલી સ્ત્રી સાથે કોઈ ઝઘડો કેવી રીતે કરી શકે?’

‘એટલે?’

‘એટલે એમ કે…’ રાજુએ પોતાના મનની બધી જ વાત રોઝી આગળ ઠાલવી દેવાનું નક્કી કર્યું, પણ પ્રેમની વાતોને રોઝી સુધી પહોંચાડવા માટે એ રોઝીની પ્રતિભાનાં વખાણ કરતો. ‘ગજબનું નાગિન નૃત્ય કરો છો તમે. હું આખી રાત વિચારતો રહું છું. તમે વિશ્ર્વનાં સૌથી શ્રેષ્ઠ કળાકાર છો. જુઓને, હર ઘડી હર પળ તમારી સાથે જ રહેવા માગતો હોઉં છું.’

રાજુ એક વાક્યમાં રોઝીની નૃત્યકળાનાં વખાણ કરતો, બીજા વાક્યે પોતાની અંગત લાગણી ઠાલવી દેતો અને ફરી રોઝીને કળાકાર તરીકે બિરદાવતો.

રોઝી રાજુની નજીક આવતી ગઈ. બોલી: ‘તમે તો મારા ભાઈ જેવા છો. તમારાથી શું છુપાવવાનું હોય?’

‘ભાઈ’ સાંભળીને રાજુને ભેંકડો તાણીને રડવાનું મન થયું પણ એ રોઝીને સાંભળતો રહ્યો. રોઝીએ રાજુને પતિ-પત્ની વચ્ચેના અત્યાર સુધીના ઝઘડાઓની વિગતવાર વાત કરી.

બધું સાંભળીને રાજુએ પૂછયું, ‘તો પછી તમે એની સાથે લગ્ન શું કામ કર્યાં?’ રાજુ હદ વટાવી રહ્યો હતો, પણ રોઝીને વાંધો નહોતો.

‘ખબર નહીં. બસ, કરી લીધાં.’

‘તમે એની દૌલતને જોઈને એને પરણી ગયાં? તમારા કાકા-મામા-પરિવારના લોકોએ તમને એ શ્રીમંત સાથે પરણાવી દીધાં?’

‘તમને ખબર છે,’ રોઝીએ રાજુની બાંય ખેંચીને પૂછયું, ‘કે હું સમાજના કયા વર્ગમાંથી આવું છું.’

રોઝી નિખાલસતાથી પોતાની જિંદગીનાં એક પછી એક પડ ખોલતી ગઈ. રોઝી દેવદાસી હતી. નગરવધૂ કહેવાતી. એની મા, એની દાદી, પરદાદી – સૌ કોઈ એ જ હતાં. એમના પિતા કોણ છે એની કોઈને ખબર પડતી નહીં. ક્યારેક તો એમને પોતાને પણ નહીં. ગામમાં કોઈ એમના તરફ માનની નજરે જોતું નહીં. રોઝીએ ઈકોનોમિક્સમાં એમ.એ. કર્યું, પણ ભણી લીધા પછી સવાલ એ ઊભો થયો કે એણે પણ દેવદાસી બનીને, નગરવધૂ બનીને જન્મારો કાઢવો કે પછી જિંદગીમાં બીજું કંઈક કરવું. એક દિવસ છાપામાં લગ્નસંબંધી ટચુકડી જાહેરાત જોઈને રોઝીએ પોતાનો ફોટો મોકલી આપ્યો. રોઝી અને માર્કો પરણી ગયાં. માર્કો પાસે ગાડી-બંગલો બધું જ હતું. રોઝીની વાતોથી વાતાવરણ ભારેખમ થઈ ગયું.

રાજુએ રોઝીના ખભા પર હાથ મૂકીને દબાવ્યો. રોઝીએ એને હાથ હટાવી લેવાનું કહ્યું નહીં. રાજુએ હાથ આગળ વધાર્યો. રોઝીના કાન, એના વાળને સ્પર્શ્યો.

મોડી સાંજે માર્કો ગુફામાંથી ફોરેસ્ટ બંગલો પર આવ્યો. એ થોડા દિવસ માટે અહીં જ રોકાઈ જવા માગતો હતો. ગફૂરની ટૅક્સી આવી એટલે માર્કોએ એને માલગુડી જઈને હૉટેલની રૂમમાંથી બ્લેક ટ્રન્ક લઈ આવવાનું કહ્યું જેમાં એનાં કાગળિયાં અને બીજો પથારો હતો. માર્કોએ રાજુને પણ અહીં જ રોકાઈ જવાનું કહ્યું. ‘તને તારી રોજની ફી મળી જશે,’ માર્કોએ કહ્યું. રાજુને ભાવતું’તું ને વૈદે કહ્યું. રાજુએ પોતાનાં કપડાં લેવા માટે માલગુડી જવું પડે એમ હતું. રોઝી પણ હૉટેલ પરથી પોતાનો સામાન લેવા માટે ગફૂરની ગાડીમાં બેસી ગઈ. રાજુએ જતાં જતાં કહ્યું, ‘માલગુડી પહોંચતાં રાત પડી જશે. અમે લોકો સવારે પાછા આવવા નીકળીશું.’

માર્કોએ રોઝીને પૂછયું, ‘તું હૉટેલના રૂમમાં એકલી આખી રાત રહી શકીશ?’

‘હા,’ રોઝીએ જવાબ આપ્યો.

એ રાત્રે રાજુએ રોઝીને ગફૂરની ટૅક્સીમાં આખું માલગુડી બતાવ્યું. આટલા ઉત્સાહથી રાજુએ કોઈ ટુરિસ્ટને માલગુડી બતાવ્યું નહોતું. રોઝી એક ગંભીર સ્ત્રી મટીને ઉછળતી-કૂદતી છોકરી જેવી બની ગઈ હતી.

ડાયરેક્ટર-સ્ક્રિપ્ટ રાઈટર-સંવાદ લેખક વિજય આનંદે આટલે આવીને વિચાર્યું હશે કે યહાં પે ગાના લગેગા. પછી સંવાદ લખ્યો હશે: ‘કુછ બોલોગે ભી, કૈસે ગાઈડ હો?’ ‘મેરી સમઝ મેં નહીં આયા. કલ તક આપ લગતી થીં ચાલીસ સાલ કી ઔરત જો ઝિંદગી કી હર ખુશી, હર ઉમંગ, હર ઉમ્મીદ પીછે કહીં રાસ્તે મેં ખો આયી હૈ, ઔર આજ લગતી હૈ સોલહ સાલ કી બચ્ચી – ભોલી, નાદાન, બચપન કી શરારત સે ભરપૂર…’ ‘જાનતે હો ક્યોં?’ ‘ક્યોં?’

અને આ સિચ્યુએશન પર એસ. ડી. બર્મનની એક ખૂબસૂરત ધૂન પર શૈલેન્દ્ર એક જબરજસ્ત ઈન્સપિરેશનલ ગીત લખે છે જેને એક એવી મહાન ગાયિકા ગાય છે જેમનો આજે બર્થડે છે. આયુષ્યનાં નેવ્યાસી વર્ષ પૂરાં કરીને તેઓ આજે 90મા વર્ષમાં પ્રવેશી રહ્યાં છે. લતા મંગેશકરને પ્રભુ સવાસો વર્ષનું સ્વસ્થતાભર્યું આયુષ્ય આપે એવી પ્રાર્થના કારણ કે એમના અવાજમાં આ શબ્દો સાંભળીને જીવનમાં નવી શક્તિનો સંચાર થતો હોય છે:

આજ ફિર જીને કી તમન્ના હૈ
આજ ફિર મરને કા ઈરાદા હૈ

આજ ફિર જિને કી તમન્ના હૈ,
આજ ફિર મરને કા ઈરાદા હૈ.

આજનો વિચાર

પતિની પ્રશંસા કરવા માટેની નવી રીત: ‘અમારા એમને તો ભજનનોય શોખ નથી…’

– વૉટ્સઍપ પર વાંચેલું.

એક મિનિટ!

બકો: અલ્યા પકા, આ સુપ્રીમ કોર્ટે તો કહી દીધું કે તમતમારે આડા સંબંધો રાખો, કોઈ પ્રોબ્લેમ નથી…

પકો: બસ હવે તો લગ્નને ગેરબંધારણીય જાહેર કરી દે એટલે પછી નિરાંત!

( મુંબઇ સમાચાર : શુક્રવાર, 28 સપ્ટેમ્બર 2018)